Η Λιλή Μαυροκεφάλου γεννημένη στη Θεσσαλονίκη πέρασε τα παιδικά κι εφηβικά της χρόνια στη Μακεδονία. Αργότερα εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου σπούδασε Αγγλική Φιλολογία και Ιστορία – Αρχαιολογία. Τα τελευταία χρόνια ζει στην Αίγινα, όπου ίδρυσε την Ομάδα Προσέγγισης Αρχαιοελληνικής Τραγωδίας. Εργάστηκε ως καθηγήτρια στη Μέση Εκπαίδευση και στον Ελληνικό Οργανισμό Τουρισμού. Επίσης, ως εθελόντρια στην Κιβωτό του Κόσμου και στην Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό». Στον χώρο της λογοτεχνίας εμφανίστηκε το 1977 με το ιστορικό μυθιστόρημα για νέους «Άγης». Έχει βραβευτεί από την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών και τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά.
Β.Π.: Κυρία Μαυροκεφάλου, πότε γεννήθηκε και ωρίμασε μέσα σας η ιδέα για το βιβλίο «Φωνές»;
Λ.Μ: Στις «Φωνές» θέλησα, μέσα από τις αφηγήσεις ανθρώπων τεσσάρων γενεών, από την Μικρασιατική καταστροφή μέχρι πρόσφατα, να δείξω πόσο το ατομικό και το συλλογικό είναι αλληλένδετα, πως οι μικρές ιστορίες αντικατοπτρίζουν την μεγάλη ιστορία και το αντίθετο∙ και πως η αποσπασματική εικόνα του κόσμου είναι απατηλή επειδή έχει πλαίσιο τη δική μας σύντομη ζωή. Ωστόσο μια προσωπική κρίση ήταν το κίνητρο να βυθιστώ κυριολεκτικά σε αυτήν την απαιτητική προσπάθεια ως αντιπερισπασμό, θα έλεγα. Οι ήρωες του βιβλίου με τα πάθη, τους έρωτες και τους αγώνες τους, ταξιδεύουν στην φουρτουνιασμένη θάλασσα της πρόσφατης ιστορίας μας με το καράβι ─ πατρίδα, πότε έτοιμο να βουλιάξει και πότε να ξαποσταίνει σε λιμανάκι.
Β.Π.: Είστε μια επιτυχημένη συγγραφέας. Πού πιστεύετε ότι οφείλεται η επιτυχία σας; Λαμβάνετε υπόψη σας τα σχόλια που κάνει ο κόσμος;
Λ.Μ.: Το «επιτυχημένη» είναι μάλλον σχετικό και ίσως πρώιμο. Γράφω πάντως για θέματα που με κυριεύουν και με ενθουσιάζουν. Τα σχόλια των αναγνωστών είναι πολύτιμα. Τα θετικά με ευχαριστούν, τα όχι και τόσο θετικά με προβληματίζουν.
Β.Π.: Πείτε μας τι αισθάνεστε όταν γράφετε. Τι είναι για εσάς το γράψιμο; Ανάγκη, έκφραση… Ποιος ήταν ο άνθρωπος που διέγνωσε το συγγραφικό σας ταλέντο;
Λ.Μ.: Όταν γράφω «μεταστοιχειώνομαι». Γίνομαι τα διάφορα και διαφορετικά πρόσωπα του βιβλίου αντλώντας από παρατηρήσεις μου, πληροφορίες, βιώματα, σκέψεις, αισθήματα. Κυρίως όμως καλώ σε αφύπνιση όλα εκείνα τα στοιχεία του χαρακτήρα μου, όλους εκείνους τους εν δυνάμει εαυτούς ─ κανείς μας δεν είναι μονοδιάστατος─ που στην καθημερινότητα παραμένουν ανέκφραστοι και σε λήθαργο ώστε να καταφέρω να μπω στο πετσί και στην ψυχή των ηρώων μου. Οπότε ζω πολλές ζωές παράλληλα με τη δική μου. Και ταξιδεύω μέσα στο χρόνο και στο χώρο. Το γράψιμο για μένα αρχίζει σαν μία ιδέα που επιμένει και επανέρχεται μες στο μυαλό, σαν μια πεισματάρικη σπίθα που δεν εννοεί να σβήσει. Οπότε το γράψιμο είναι ανάγκη και μάλιστα απαιτητική. Στο σχολείο έγραφα τις καλύτερες εκθέσεις. Στα δεκαπέντε μου είχα βάλει μπρος ένα μυθιστόρημα που ποτέ δεν τελείωσε. Ήξερα πάντα ότι θα έγραφα, αλλά λογάριαζα να το κάνω μετά την …σύνταξή μου. Η ζωή τα έφερε αλλιώς. Οπότε αυτοδιέγνωσα την κλίση μου στη γραφή.
Β.Π.: Σκεφτήκατε ποτέ ότι γράφοντας ένα μυθιστόρημα κρατάτε συντροφιά σε πολλούς ανθρώπους;
Λ.Μ.: Είναι μια πολύ ευχάριστη και τονωτική σκέψη, όμως γράφοντας κυρίως κρατώ συντροφιά στον εαυτό μου.
Β.Π.: Ποιο το ωραιότερο ταξίδι που έχετε κάνει στην τέχνη; Μπορεί τελικά η τέχνη να αλλάξει τα κακώς κείμενα και τη ζωή των ανθρώπων;
Λ.Μ.: Το ωραιότερο ταξίδι μου έγινε με το πρώτο μου μυθιστόρημα για νέους, τον «Άγη». Πρόκειται για ιστορικό πρόσωπο της άγνωστης αρχαίας ιστορίας μας που έδωσε τα πάντα, και τη ζωή του, για το υψηλό όραμά του. Γράφοντας τον «΄Αγη» ήμουν ενθουσιασμένη. Κάτι παραπάνω. Εκστατική. Τα νιάτα μου, η αθωότητα και οι υποσχέσεις για κοινωνική δικαιοσύνη και «αλλαγή» δημιουργούσαν κλίμα που ευνοούσε τον ενθουσιασμό και την πίστη μου στην ανάδυση ενός κόσμου στον οποίο «είναι ντροπή να ζει και να πεθαίνει κανείς μόνο για τον εαυτό του» όπως πίστευε ο «Άγης». Η τέχνη μπορεί εν δυνάμει να αλλάξει τα κακώς κείμενα με τρόπο έμμεσο και σε βάθος χρόνου όπως οι στάλες νερού διαβρώνουν την πέτρα. Πώς; Με το να διεγείρει την κριτική σκέψη, να προβληματίζει και να προκαλεί ρωγμές αμφισβήτησης στο κυρίαρχο συστημικό αφήγημα και στην πλύση εγκεφάλου. Παλιότερα η εν δυνάμει επαναστατική τέχνη κυνηγιόταν. Σήμερα στην εποχή της μαζικής ισοπεδωτικής κουλτούρας εντέχνως «θάβεται».
Β.Π.: Ποιο στοιχείο της καθημερινότητας προκαλεί συχνότερα το σαρκασμό σας;
Λ.Μ.: Η συχνότερη αντίδραση μου στην καθημερινότητα δεν είναι πια ο σαρκασμός. Είναι η έκπληξη που διαρκώς τροφοδοτείται από τον παραλογισμό του κόσμου μας. Η παράνοια θέλει να περνά για λογική, το αφύσικο για φυσικό, η σύγχυση είναι γενική. Η αρχαιοελληνική Ύβρις κυριαρχεί στον κόσμο μας. Οι συνέπειές της είναι ήδη φανερές.
Β.Π.: Στα δύσκολα από πού αντλείτε δύναμη;
Λ.Μ .Είναι ένα μυστήριο αυτό. Θα έλεγα ότι είναι το μυστήριο της ίδιας της ζωής που σαν ακαταπόνητη ενεργειακή πηγή πηγάζει από τα έγκατά μας και μας κινεί. Κι όταν πέφτουμε μας σηκώνει. Ενισχυτικά αυτής της εσωτερικής ενεργειακής ροής είναι για εμένα η φιλία, η προσφορά, η φύση, τα ταξίδια, η πεζοπορία, το κολύμπι. Και φυσικά τα ενδιαφέροντα βιβλία και το γράψιμο.
Β.Π.: Πώς επιλέγετε να αξιοποιείτε τον όποιο ελεύθερο χρόνο έχετε; Τι είναι αυτό που θα λέγατε ότι είναι η «πολυτέλειά» σας;
Λ.Μ.: Νομίζω ότι η προηγούμενη απάντηση απαντά και σε αυτήν την ερώτηση. Η «πολυτέλειά» μου είναι τα ταξίδια σε μακρινές χώρες που ακόμη διατηρούν κάτι από την αυθεντικότητά τους.
Β.Π.: Κυρία Μαυροκεφάλου, σπουδάσατε, έχετε εργαστεί ως καθηγήτρια στη Μέση Εκπαίδευση, έχετε βραβευτεί από την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών και τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά. Κάνοντας έναν απολογισμό, θα λέγατε ότι είστε ευχαριστημένη με αυτά που σας έχει δώσει η ζωή μέχρι σήμερα;
Λ.Μ.: Η ζωή μάς δίνει τα όποια δώρα της. Η χρήση τους εναπόκειται σε εμάς. Ο υπολογισμός αυτού του δούναι και λαβείν δεν είναι κι ο απολογισμός της ζωής μας; Όσο για εμένα θα έλεγα ότι ποτέ δεν εγκατέλειψα τα όνειρά μου. Η ένταση ή η ύφεση της προσπάθειας έχει να κάνει με τις μεταβαλλόμενες συνθήκες της ζωής μου και το πώς αντιλαμβανόμουν την πραγματικότητα καθώς προχωρούσα ηλικιακά. Οπότε ο απολογισμός είναι θετικός
Β.Π.: Αισθάνεστε τυχερός άνθρωπος; Κι αν ναι, πιστεύετε στην τύχη;
Λ.Μ.: Τυχερός άνθρωπος! Ποιος θα μπορούσε στα σοβαρά να ισχυριστεί κάτι τέτοιο; Άλλωστε υπάρχει και το « Μηδένα προ του τέλους μακάριζε». Η ζωή έχει απ’ όλα: λύπες και χαρές, βάσανα και ελπίδες. Πότε έχει ήλιο, πότε βροχή και πότε χιόνι. Αλλά αν περιορίσω την ερώτηση στο τώρα, είμαι τυχερή. Υγιής, η θάλασσα και οι φίλοι σε αναμονή. Τύχη είναι ότι μας δίνεται ─ ή και μας αφαιρείται─ ερήμην μας. Η κληρονομικότητά μας, οι γονείς, η εποχή γέννησης, η χώρα, κ.λ.π. Με αυτήν την έννοια πιστεύω πως η τύχη είναι ό,τι πιο σημαντικό.
